येशील ना गं आई..?

‘आई’ हा शब्द फार छोटा आहे, पण या छोट्याशा शब्दांत आपले आयुष्य दडले आहे. फक्त नऊ महिनेच नाही, तर तिचे श्‍वास चालतात तोवर ती आपले ओझे वाहत असते. त्याग आणि काळजी करणे हे आईच्या जीवनात रोजचेच. कुटुंबाचा कणा म्हणजे आई. खरं तर तिला जादूगार म्हणायला हरकत नाही. तिच्या घट्ट मिठीहून मोठे सुख नाही. तिने डोक्यावर हात फिरवल्यावर आजारांनाही पळावे लागते. कवींनी व लेखकांनी तिचे वर्णन करून तिला नेहमी देवाच्या शेजारीच बसवले. या पुरुषप्रधान जगात आज आई फक्त घर सांभाळत नाही, तर बाबांच्या जोडीला उभी राहून घर चालविण्यासाठी हातभार लावते. मोठ्या कंपन्यांमध्ये मोठमोठ्या पदांवर स्त्री पोहोचली आहे. घरात कमी आणि घराबाहेर जास्त असणार्‍या आईलाही मन असते. तिलाही आईपण जगायला आवडते, पण जगाच्या शर्यतीत तिला थांबणे कठीण होते. शेवटी ती तिच्या पिलांना आनंद व सुखसोयी मिळाव्यात म्हणूनच झटत असते. स्वप्न, आराम, आनंद यांचा विचार सोडून ती धावत राहते. स्त्रीने खूप मोठे व्हावे. स्त्रीशिवाय या जगाला अर्थ नाही हेही तेवढेच खरे, पण आज अनेक लहान पोरांना आई असूनही त्यांना अनाथांचे जगणे पत्करावे लागते. आई कमी आणि आया जास्त जवळची होते. आजच्या आईने हे लक्षात ठेवायला हवे की, जशी ती एका पोराला जन्म देते तसेच ते पोरही तिच्यातल्या आईला जन्म देते. मुलांच्या छोट्या गरजांकडे दुर्लक्ष होते त्यांच्या मोठेपणाची तयारी करता करता. आईनं खूप गप्पा माराव्यात, प्रश्‍नांची उत्तरे द्यावीत, तेच तेच खरेखोटे पुन:पुन्हा ऐकावे. काऊचिऊचे घास भरवून नजर काढावी, कधीतरी मांडीवर झोपवावे, गोष्ट सांगावी आणि कधीतरी खूपखूप खेळावे. एकदा मुलं मोठी झाली की, त्यांचे विश्‍व वेगळे होते. मग त्यांना काऊचिऊचे घास नको असतात, पण ते हवे तेव्हा मिळाले नाही हे मात्र स्पष्ट लक्षात राहते. कॉर्पोरेटच्या चक्रव्यूहात आईने हरवू नये. ‘स्वामी तिन्ही जगाचा, आईविना भिकारी’ हे अगदी आजकालच्या जगात दिसून येते. आई असून नसलेल्या पोरांची हालत केविलवाणीच वाटते. मुलांना वेळ द्या. दोन खेळणी कमी आणलीत तरी चालेेल, पण डोक्यावरून हात नक्कीच फिरवा. आईचे प्रेम, संस्कार आणि आधार दुसरे कुणीच देऊ शकणार नाही. आईचा जन्म पुण्याचा. तो उपभोगा. ‘मदर्स डे’च्या शुभेच्छा!
संध्याकाळचे सात झाले, मला भीती वाटते,
तुझ्या आठवांनी माझ्या डोळ्यांत पाणी साठते,
धावून पळून कोळून काढल्या, मी दिशा दाही,
आता तरी येथील ना गं आई..?
कामात असशील ठाऊक आहे, वेळ नसेल तुला,
मीच झुलवत राहिले माझ्या एकांताचा झुला,
कसला खेळ, कसला झुला, काहीच मज्जा नाही,
आता तरी येशील ना गं आई....?
रात्र झाली झोपायला जाते आता पटकन,
गोष्ट मला मीच सांगते डोळे मिटून झटकन,
खेळणी नको, खाऊ नको, नको मला काही,
आता तरी येशील ना गं आई..?